شهـر، آذین شده و منـتـظر یـار شده            لحـظـۀ عـاشـقیِ "آمـدن" انگـار شده

آسمان چشم شد و روی زمین دوخته شد            مـاه، هـمسـایـۀ دیـوار به دیـوار شده

"نکـنـد یار بـیـاید، وَ نـبـیـنی او را "            دلم از مـردمک چـشم، طلبکـار شده

پر ستاره شده امشب هـمه جای عالم            آسمان روی زمین، چادر گلدار شده

عرش، تا صبح فقط دور زمین می‌گردد            سامرا کعـبه شده، نقـطۀ پـرگار شده

یک نفر آمده که بود جهان منتظرش

صاحبی آمده که بوده "زمان" منتظرش

دردمندان همه هُشیار، دوا آمده است            غصه تعطیل، که معنای شفا آمده است

هر چه خواهید، بخواهید از این خانه فقط            بـیـنـواهـا بِـشِـتـابـیـد، نـوا آمـده است

عالَم پیر، دگر باره جوان خواهد شد            چونکه مُشکِ نفس باد صبا آمده است

آی "دارا" نکنی فخر، به دارایی خود            آنکه عـزّت بدهد بر فـقـرا آمده است

آی مـظـلـوم!، بپا خـیـز، عـلیه ظـالم            چه نشستی که "معین الضعفا" آمده است

ندبه خوانان ظهور و همه محو اوئیم

حرفهای دلمان را به خودش می‌گوئیم:

سرمان را به تو دادیم که سامان بدهی            دردها را به تو گفتیم، که درمان بدهی

بَرَکـت نیست دگر در برهـوتِ بی‌تو            خشک شد کوزۀ ما کاش که باران بدهی

ای که دست تو پر از رزق خدایی باشد            نان فراوان بُود، ای‌کاش که دندان بدهی

سرد و بی‌روح تر از ما که نداری آقا            مثل مُردار، فقط کاش به ما جان بدهی

جانمان بر کف دست است، فقط لب تر کن            گوشمان را به تو دادیم که فرمان بدهی

ما دعای فرجت را همه دم می‌خوانیم

مـا هـمـه منـتـظـر آمـدنت مـی‌مـانـیم